Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Κωνσταντίνος Μπούρας


POETA VATES - ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ

Από τον ένθεο ιερέα-μάντη-ποιητή-προφήτη των « πρωτόγονων » φυλών και φύλων μέχρι τον σημερινό «άθεο» ή νευρωτικό ποιητή είναι, σίγουρα, μακρύς ο δρόμος. Όμως η Μούσα Ερατώ ή ο «Θεός της Ποίησης» είναι ο ίδιος, αφού ακόμα και οι άθεοι υλιστές, ακόμα και οι οπαδοί του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στα πρώην κομουνιστικά καθεστώτα μιλούσαν για « έμπνευση», από το «εν» συν «πνέω», που παραπέμπει στη Βιβλική εικόνα της εμφυσήσεως πνεύματος στο πήλινο πρωτόπλασμα ανθρώπινου όντος από τον Δημιουργό των πάντων.
Οι Λατίνοι διέκριναν τους ποιητές σε Poeta Faber (Ποιητή Τεχνίτη) και Poeta Vates (Ποιητή Προφήτη).

Ο Poeta Vates πέφτει σε έκσταση και απαγγέλλει, γράφει ή υπαγορεύει χωρίς να είναι απολύτως υπεύθυνος για το αποτέλεσμα, αφού είναι μάλλον το «διάμεσο» σε μια μυστικιστική, απόκρυφη, εσωτεριστική λειτουργία. Ως εκ τούτου ο λόγος του ποιητή-προφήτη είναι κατά τεκμήριο χειμαρρώδης, ασύνδετος, ανεπεξέργαστος, «σκοτεινός», ακατάληπτος ενίοτε από τον μέσο αναγνώστη. Εδώ ας θυμηθούμε τη «Σίβυλλα» του Άγγελου Σικελιανού, την Κασσάνδρα στην «Ορέστεια» του Αισχύλου, το πολύτομο ποιητικό έργο του στρατευμένου πολιτικώς Γιάννη Ρίτσου, αλλά και τα λιγοστά- σχετικώς- ποιήματα του «μανικού» Ρεμπώ, αφού ο όγκος του έργου που αφήνει πίσω του ο ποιητής- προφήτης είναι ενδεικτικός και μόνον της ιδιότυπης «μανίας», η οποία είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη της όποιας ποιητικής παραγωγής του.

(όλο το κείμενο στο Κουκούτσι αρ. 1)