Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Από τη σύνταξη


Έλληνα αναγνώστη (πρώην καταναλωτή) αν πετάγεσαι από τον ύπνο σου φωνάζοντας στον εαυτό σου την φράση: Θέλω να βγω από μέσα μου για να δω αν ζω αληθινά. Αν λυπάσαι για όσα δικά σου προσφέρεις αλλά γρήγορα ξεχνάς πως σου ανήκαν. Αν πέθανε η γυναίκα και το παιδί σου και διαλαλείς την φτηνή πραμάτεια σου στα παλιατζίδικα των δρόμων δίχως όμως να κοροϊδεύεις τους πελάτες σου. Αν ποτέ άκουσες το σώμα σου να μιλά το καλοκαίρι και να λέει ''Ανέβηκα απάνω στο βράχο για να με λατρέψω'' μα κατεβαίνοντας άκουσες την ψυχή σου υπερήφανη να συμπληρώνει ''Όμως νίκησα τον ύπνο γιατί κατάλαβα ότι κανείς δεν με κυνηγούσε''. Αν μοιράστηκες με την αγριεμένη θάλασσα τη μέθη των πελώριων κυμάτων της και έφτασες σώος στη στεριά. Αν υποστηρίζεις ότι η σήψη των ημερών σου ξεκίνησε με ένα λαμπρό πυροτέχνημα πριν από πολλούς αιώνες. Αν ξέρεις ότι η απελπισία σου είναι ένα ακόμη παιδί που γέννησες και ότι ο Θεός σιωπά για να μιλήσεις εσύ και να κραυγάσεις επίσης. Αν νιώθεις ότι είσαι ένα κινούμενο δέντρο που βγάζει χιλιάδες κλαδιά το λεπτό κι ότι κάθε κλαδί που ξεμυτά συστρέφεται γύρω από ένα άλλο αλλά εσύ αγαπάς το φως και το κλαδευτήρι. Αν γνωρίζεις ότι ο άνθρωπος νοσταλγεί τον παράδεισο όχι επειδή βρίσκεται στην κόλαση αλλά επειδή δεν βρίσκεται ούτε εκεί. Αν πιστεύεις ότι πρώτα τα δέντρα κατέβασαν τον Χριστό στη γη. Αν φυλάς τα κουκούτσια αφού τα φτύνεις για να ’χεις να μετράς την ευτυχία. Αν τώρα της ζωής σου το καλοκαίρι μικρό και προδομένο κείται στην κοιλιά σου και δεν έχει πια μάτια για να βλέπει και το στόμα του για κανέναν πια δεν ανοίγει, κι ενώ εκεί που νόμιζες ότι ήσουν ο Κόσμος όλος ανακαλύπτεις προς έκπληξή σου ότι είσαι κάτι τι. Αν κατάλαβες ότι αυτό που μόλις διάβασες δεν είναι ποίημα τότε αλλοίμονο ένα άγαλμα κοιμάται για σένα μες στην πέτρα κι ακόμη δεν το ξέρεις.

Βασίλης Ζηλάκος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου