Έλσα Κορνέτη

DONNACELLO
για τις «γυναίκες» του Delvaux
 
Γυναίκες όμορφες ψηλές κι ευτυχισμένες Γυναίκες που γεννήθηκαν από τη μέση και κάτω σκληρές άκαμπτες σαν πόρτες από τη μέση και πάνω γυμνές Τα μακριά τους δάκτυλα είναι πάντα για τα προπονημένα δόντια των αρουραίων τόσο τρυφερά Κάθε βράδυ ανασηκώνουν τις φούστες κορμούς Ελέγχουν τις ρίζες τους μην αποδράσουν μη φαγωθούν Γυναίκες εγκάρσια κομμένες ψηλαφούν τα εκτεθειμένα στον άνεμο στήθη Αν είναι εκεί Αν ταλαντεύονται ακόμα Δέντρα Γυναίκες από τη μέση και πάνω τρυπούν τον ουρανό Γυναίκες Δέντρα από τη μέση και κάτω τρυπούν το χώμα Γυναίκες πονηρές έμαθαν να ζωγραφίζουν στα γόνατα τα κίτρινα μάτια του πάνθηρα Γυναίκες άπληστες ανθίζουν Γυναίκες φιλάρεσκες φορούν κάθε χρόνο κι ένα σκουλαρίκι Στροβιλίζονται σε κύκλους Ψηλώνουν Μεγαλώνουν Γυναίκες κούφιες βουλώνουν τρύπες με πούπουλα κερί και αυγά αθώων πλασμάτων Γυναίκες στόχοι ακίνητες με μια πράσινη βούλα στην κοιλιά που ράμφη σφεντόνες σημαδεύουν Γυναίκες φλέβες ταΐζουν με νέκταρ κλαψιάρικα βιολιά και ερωτεύονται Γυναίκες όλες μαζί μ’ ένα φύσημα τρελαίνονται Εκσφενδονίζουν πάνω σου τα βελανίδια τους και Σου τραγουδούν: Όχι άλλα σκιάχτρα να σε περιγελούν Όχι άλλες μασέλες να σε τρώνε Όχι άλλοι καθρέφτες να σου μοιάζουν Μόνο εσύ παράξενο κορίτσι με την κόκκινη πεταλούδα φυτρωμένη στην παλάμη Όταν σου σπάσουν την ψυχή χάνεις την ισορροπία Όταν ο ήχος μιας κάμπιας σε προδώσει Όταν το σημείο εξαφάνισης κουρνιάσει με ένα κοράκι σε ξένη φωλιά Το τελευταίο μελωδικό concertino αρχίζει στο δάσος μ’ έναν χορό Τινάζεις περήφανα τα κλαδιά στην κορυφή του κεφαλιού Γυρίζεις ανάποδα Υψώνεις τα δέντρινα πόδια σου στον ουρανό Περιστρέφεσαι Μια πιρουέτα μόνο και γίνεσαι ένα πελώριο ξύλινο καρφί Ορμάς με φόρα στο μάτι του Θεού

(περισσότερα στο Κουκούτσι αρ. 2)