από τη σύνταξη

(Γκρέγκορ Έρχαρτ: Μαρία Μαγδαληνή, 1510, ξύλο φλαμουριάς, μουσείο του Λούβρου)

ΚΑΡΠΑΘΟΣ, Η Παναγιά στην Έλυμπο και ένα υστερόγραφο

Μάθαινα  σαν  παιδί  τα  πρώτα  λόγια  της  γλώσσας  των  άστρων. Κάθε  γυναίκα  χόρευε  σαν  να ’λεγε : Κεντώ  και  σε  κοιτάζω. Ερμήνευαν  οι  φορεσιές  των  γυναικών  το  πρόσωπο  τη  γης. Ανάσαινα  αργά  την  προσευχή  του  δυόσμου. Η  μνήμη  κήπος  μέσα  σε  χαλάσματα. Μια  πέτρα  στον  ουρανό. Λίγο  ψωμί  στου  γιαλού  το  προσκύνημα. Ανάσαινα  και  μια  Κυρά  Αρχόντισσα, ξεφούρνιζε  τη  σοφία  της  απ’ τα  μάτια  μου  και  εξηγούσε  το  χώμα : Έχει  δροσάερο, μου  λέει. Στο  βουνό  θ’ ανέβω  να  θωρώ, τον  κόσμο  τον  προσωρινό. Και  τότε  μια  καμπάνα  ελευθέρωσε  τον  λυγμό  της  σαν  αετό. Η  λύρα  βρόνταγε  τα  πόδια  της  στο  τραπέζι  του  θανάτου. Και  ψηλά, πολύ  ψηλά, αφού  δίδαξε  πως  προικίζεται  το  φως, η  πλάση  σταύρωσε  τα  χέρια  της…

Κώστας Λιννός

                        (όλο το κείμενο στο Κουκούτσι αρ. 7)