Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

από τη σύνταξη

(Νίκος Εγγονόπουλος)

ΓΙΑΤΙ;

Ένας σχεδόν ωραίος ή σχεδόν άσχημος άνθρωπος
(του οποίου το παρελθόν αγνοούμε)
είναι στα μάτια μας ένας άνθρωπος σε παρακμή
Όμως ο σπόρος που πέφτει απ' το τσουβάλι
μπορεί να πεθάνει ή να γίνει δέντρο

Τελευταία, όταν αρχίζει το πρωί, βλέπω
(δεν ξέρω το πώς ή το πού)  κάτι παχουλά παιδιά
με γυαλιά, ύστερα βλέπω τις μητέρες τους,
την υπακοή στα μάτια, τους κι ακόμα
τον φόνο βλέπω στην ψυχή τους
μα αγνοώ τι το αύριο γι' αυτά θα φέρει
με το σίγησμα της τρικυμίας
με το πρώτο κατσάρισμα του νερού στα αυτιά
καθώς το κορμί τους θα συναντά
-για πρώτη ίσως φορά- εκείνο της θάλασσας του θέρους

Γιατί, λοιπόν, τόσος θάνατος, τόση επιθυμία
να εγκαταλείπουμε εμείς οι ωραίοι σαν ΄Ελληνες
την ιδέα ότι από κάπου ερχόμαστε
και προς τα κάπου πηγαίνουμε αλλαγμένοι
αφού η προσπάθεια
(ακόμη και με την μορφή της τύχης) είναι πάντα εδώ;

Όχι δεν πρέπει πια άλλο να καθόμαστε πάνω
στο μεγάλο  ερωτηματικό της ύπαρξής μας
με την πρόθεση να το σκεπάσουμε, με την πρόθεση
να σβήσουμε  από το πρόσωπο μας κάθε ίχνος
της βασιλικής εύνοιας να βλέπουμε τον ήλιο
Η εποχή απαιτεί εξηγήσεις και της ηδονής το γέλιο.

Βασίλης Ζηλάκος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου